polega na zajmowaniu przez grupę stanowiska bardziej skrajnego od stanowiska jednostek, co przejawia się na trzy sposoby: grupy podejmują bardziej krańcowe decyzje niż ich indywidualni członkowie działający w samotności poglądy indywidualnych członków grupy stają się bardziej krańcowe po dyskusji z innymi (pod warunkiem, że opinie wszystkich już na wstępie są podobne) rywalizacja grupowa jest silniejsza niż rywalizacja indywidualna (...)

spadek uwagi przykładanej do cudzej wypowiedzi i gorsze zapamiętywanie jej treści przez osoby, które bezpośrednio po niej mają występować.

jego istotą jest podejmowanie błędnych decyzji przez zespół wskutek tego, że wewnętrzna dynamika grupowa (głównie motywacja do utrzymania spójności) przeważa nad motywacją do podjęcia decyzji merytorycznie zasadnych.

upatruje powody polaryzacji w porównaniach, jakich między sobą dokonują członkowie grupy. Ludzie na wstępie zakładają, że ich poglądy są słuszne i słuszniejsze od cudzych… W trakcie dyskusji odkrywają, że inni mają poglądy bardziej skrajne (słuszniejsze), więc uskrajniają własne opinie w pogoni za tym, by sobie i innym wydać się osobą o słusznych poglądach.

upatruje powody polaryzacji w uzyskiwaniu przez jednostki stałego wsparcia od innych dla poglądu początkowego i nowych, przekonujących argumentów na jego rzecz. (Członkowie grupy nawzajem siebie przekonują do słuszności wyznawanych poglądów, co zapoczątkowuje efekt kuli śnieżnej…..)

zakłada, że kluczowym wyznacznikiem kategoryzowania siebie na drugim bądź trzecim poziomie jest interpersonalny (międzyjednostkowy) bądź międzygrupowy charakter interakcji. Np. W obecności członków grup obcych kontakt nabiera charakteru międzygrupowego i kategoryzujemy siebie na poziomie społecznym (np. jako Polkę). W obecności członków tylko grupy własnej kategoryzujemy siebie na poziomie osobistym, myśląc o własnej życzliwości lub inteligencji.

Proces wyboru kategorii rządzi się kategoryzujemy ludzi, w tym siebie, w taki sposób, aby różnice między osobami zaliczonymi do tej samej kategorii były mniejsze od różnic między osobami zaliczonymi do różnych kategorii.??

(lepsze wyniki podczas działania razem niż w pojedynkę). Efekt ten pojawia się, kiedy działająca razem grupa jest spójna, a jej członkowie spodziewają się po partnerach niskiego poziomu wykonania.

im więcej ludzi równocześnie wykonuje jakąś pracę, tym gorszy rezultat uzyskują w porównaniu z tym, co wynikałoby z dodawania ich rezultatów uzyskanych indywidualnie.

wyjaśnienie tego próżniactwa Zgodnie z nim – wielkość motywacji do podejmowania wysiłków przez składające się na kolektyw jednostki zależy od trzech czynników: przekonania, że wzrost własnego wysiłku pociąga za sobą wzrost poziomu wykonania całej grupy przekonania o instrumentalności poziomu wykonania, czyli o tym, że wzrost poziomu wykonania grupy jest instrumentem powiększenia jej zysków przekonania o wielkości własnych korzyści, w tym oczekiwania jednostek, że zyski całej grupy przekładają się na osobiste (dobra materialne, wzrost samooceny wynikający z akceptacji innych)

(ułatwienia społecznego) wzrost poziomu wykonania zadań pod wpływem obecności innych. Np. Ten eksperyment, gdzie dzieci szybciej nawijały żyłkę, gdy otoczeni byli rówieśnikami, którzy mieli to samo zadanie, niż gdy nawijali ją samemu.

gdy badani poproszeni byli o rozwiązywanie zagadek lub uczenie się bezsensownych sylab, obecność innych powodowała spadek poziomu wykonania w porównaniu z działaniem w samotności.

termin ten oznacza “bodźce skojarzone z czynnikami wzbudzającymi gniew aktualnie lub w przeszłości. Własność takiego sygnału mogą mieć też obiekty mające jakiś związek z agresją w ogólności”

jest procesem, za pomocą którego organizm  uczy się znaczenia pierwotnie obojętnej reakcji, a więc tego, że sprawia ona pojawienie się pożądanych stanów rzeczy.

uczenie się na podstawie cudzych doświadczeń. Ludzie uczą się agresji nie tylko na podstawie własnych doświadczeń, lecz także obserwując zachowanie innych oraz skutki, do jakiego ono prowadzi.

jeżeli nasze przekonania o skutkach działań agresywnych różnią się od kar i nagród faktycznie po nich następujących, to swoje działania podporządkowujemy raczej tym przekonaniom niż faktycznym związkom działań z karami i nagrodami.

zakłada on dwie klasy wyznaczników agresji – osobiste i sytuacyjne. Decydują one o agresywnym lub nieagresywnym zachowaniu dzięki temu, że kształtują bieżący stan wewnętrzny podmiotu. Istotą tego stanu jest wzajemne oddziaływanie procesów poznawczych, afektywnych (rodzaju doświadczanych emocji) i pobudzenia.

Indywidualne wyznaczniki (agresji):

Sytuacyjne wyznaczniki (agresji):

to działanie ukierunkowane na spowodowanie jakiejś korzyści innego człowieka. Może ona mieć charakter materialny (oferowanie datku, pomoc w wykonaniu zadania), biologiczny (dawanie własnej krwi) lub psychiczny (wsparcie emocjonalne w nieszczęściu).

(pojęcie nieco ogólniejsze od “pomagania”) rozumiane jako działania ukierunkowane na korzyści pozaosobiste – dobro innych ludzi, społeczności lub ogółu (nawet jeżeli korzyści nie odnosi jakaś konkretna jednostka). Np: udział w wolontariacie, dbanie o środowisko naturelne, obywatelska postawa.

(pojęcie mniej ogólne od “pomagania”) pojmowane zwykle jako szczególny rodzaj zachowania pomocnego, który albo nie przynosi żadnych korzyści samemu sprawcy, albo wręcz przynosi mu straty.

Zakłada, że udzielenie pomocy w takiej sytuacji wymaga spełnienia aż pięciu warunków, podczas gdy do zaniechania pomocy wystarcza brak spełnienia zaledwie jednego.

Odpowiednia kolejność: Model interwencji w sytuacji kryzysowej

[zjawisko] sytuacja, w której świadkowie jakiegoś (być może krytycznego) zdarzenia stwierdzają, że nic się nie stało na podstawie wzajemnego obserwowania braku reakcji.

zależność wykazująca/głosząca, że im większa liczba świadków przygląda się jakiemuś krytycznemu zdarzeniu, tym mniejsza jest szansa udzielenia pomocy jego ofierze.

[w tym przypadku] zjawisko, w którym obecność innych osób wpływa na udzielenie bądź nieudzielenie komuś pomocy.? Chodzi o to, że gdy teoretycznie 5 osób jest świadkami np. ataku padaczki to następuje ........ i jest mniejsza szansa na udzielenie pomocy, niż gdy myślimy że jesteśmy jedynymi świadkami??

zakłada, że do udzielenia pomocy w sytuacji kryzysowej motywuje nas spostrzeganie jej jako skutecznego sposobu na usunięcie nieprzyjemnych emocji wywołanych cudzym nieszczęściem.

społecznie uzgodnione, a uzewnętrznione przez jednostkę nakazy i zakazy dotyczące pożądanego i niepożądanego zachowania w określonej sytuacji społecznej.

to oczekiwanie i nakaz pomagania tym osobom, których losy zależą od naszych działań. Np: Gdy dowiemy się, że ewentualny awans przełożonego zależy od jakości naszej pracy w najbliższym czasie, spowoduje to nasilenie naszych wysiłków.

to oczekiwanie i nakaz pomagania osobom, które nam pomogły w przeszłości. prawdopodobnie zawiera trzy reguły szczegółowe: - nakaz pomagania i czynienia przysługi innym - nakaz przyjmowania cudzej pomocy - nakaz odwzajemnienia się przysługą za przysługę

rozumiane jako poczucie osobistej obligacji moralnej do postępowania w określony sposób w konkretnej sytuacji. Norm.. ...... stanowi więc odniesioną do specyficznej sytuacji konkretyzację jakiejś normy ogólnospołecznej, jej spełnienie pozwala zaś na odczucie moralnego samozadowolenia.

utrzymuje, że pomaganie krewnym z poświęceniem za nich własnego życia włącznie jest w istocie zachowaniem mającym na celu propagandę własnych genów, tyle że nie bezpośrednio (własna reprodukcja), lecz pośrednio (reprodukcja bliskich krewnych).

zakłada, że pomaganie innym osobnikom własnego gatunku jest korzystne dla pomagającego, o ile jest odwzajemnione. Dzięki temu osobnik pomagający dysponuje zwiększonymi zasobami “pożyczonymi” od innych. Np: W plemieniu myśliwi, którym się udało dzielą się z myśliwymi, którym się nie udało, dzięki czemu mogą potem liczyć na pomoc, gdy im się nie powiedzie.

Cechy/emocje/stany??? które nasilają pomaganie innym: